Në Luftën e Uhudit, për të cilën besoj që keni ndëgjuar e lexuar, në një moment armiqtë (kurejshët) e rrethuan Profetin Muhammed s.a.v.s. Për një çast i errdhën në mbrojtje 5 Ensar ( medinas )
Pasi luftuan burrërisht, ata u vranë dhe vendin e tyre e zuri një Sahabi i vetëm, të cilin e thirnin Ebu Duxhane Allahu qoft i kënaqur me atë. Ai shpejtoi të mbroj profetin Muhammed. Luftoi aq sa mundi dhe kur pa shigjetat e shumta që ishin nisur në drejtim të Profetit, shpejtoi dhe e mbuloi Reslulullahut me trupin e tij. Në atë çast në shpinën e Ebu Duxhanës, ranë disa shigjeta të cilat e lanë të vrarë në betejë. Ky ishte akti më i lartë, përmes të cilit Ebu Duxhane r.a. dëshmoi dashurinë ndaj Profetit Muhammed s.a.v.s. dhe besimin e pashoq në All-llahun xh.sh.
Pas vdekjes së Muhammedit alejhi selam, muezini i muslimanëve, Bilali r.a. u ngrit për të thirur njerrëzit të Namaz. Por kur arriti tek fjala „Nuk ka Zot tjetër pos All-llahut dhe Muhammedi është i dërguar i Tij“, atë Bilalin e tradhëtoi zëri, nuk mundi të shqiptonte emrin e shokut, mikut dhe profetit të tij të dashur. Nga dashuria dhe malli që ndiente për Muhammedin alejhi selam, ai nuk mundi të thirte ezanin pas vdekjes së tij.
Shembujt e Ebu Duxhanes dhe Bilalit (RadiAllahu anhuma), janë shembuj të dashurisë së pashoq ndaj profetit Muhammed s.a.v.s. dhe asaj që ai predikonte.
Duke i dërguar selavatë Muhammedit s.a.v.s. duke ndjekur shembullin e tij, duke iu bindur rregullave islame, duke u zgjuar herët në mëngjes për të falë Namazin e Sabahut, duke ndihmuar një skamnor, duke përkrahur një familjarë, duke vizituar një të sëmurë, ne ndjekim shembullin e Ebu Duxhanes dhe Bilalit r.a.
Sot dashurinë ndaj Profetit Muhammed s.a.v.s. mund ta manifestojmë vetëm duke respektuar Sunnetin e tij.